Doodsbang als in Calais de zon ondergaat

Publicatie: Nederlands Dagblad

CALAIS- De Sudanees Ezzedine Abdellatief is pas vijftien jaar, maar heeft in zijn leven meer verschrikkingen meegemaakt dan menig volwassene. In zijn geboortestreek Darfur is het levensgevaarlijk; gewapende conflicten zijn aan de orde van de dag. De ouders van Ezzedine besloten hem weg te sturen naar Europa, op weg naar een beter en veiliger leven. ‘Moordpartijen, terroristische aanslagen… In Sudan woedt al jaren oorlog. Mijn vader besloot daarom dat het beter voor mij zou zijn om naar Europa te gaan. Hij regelde alles’, legt Ezzedine uit.

De reis over land en zee was zwaar. In Egypte sloegen de mensensmokkelaars hem met stokken. De boottocht van Egypte naar Sicilië duurde een week. Er was amper wat te eten of te drinken. Via Italië reisde hij per trein en te voet naar Frankrijk, in de hoop om via de nabijgelegen Kanaaltunnel de oversteek naar Groot-Brittannië te maken.

Na veertig dagen van omzwervingen kwam Ezzedine in juli aan in het vluchtelingenkamp bij de Franse kustplaats. Ook hier is het afzien. ‘Het leven in het kamp is verschrikkelijk. In de avond bevechten mensen elkaar met messen. Op een avond kwam een Sudanees opeens mijn tent binnen, helemaal onder het bloed. Hij was gestoken door een Afghaan’, zegt Ezzedine.

De vluchteling woont in een krappe, koude hut met op de grond vieze matrassen en dekens. Zijn slaapplek deelt hij met twee andere Sudanezen, die beiden 16 jaar zijn. Ze hebben elkaar ontmoet in het kamp en zijn sindsdien onafscheidelijk.

knuppels

Geen van allen heeft familie om voor hen te zorgen. Contact met hun ouders hebben ze sinds hun vlucht niet meer gehad. Ezzedine: ‘Ik mis hen enorm. Ze zullen zich vast afvragen hoe het met me gaat.’

Er wonen ongeveer tienduizend vluchtelingen in het kamp bij Calais, ook wel de Jungle genoemd. Ezzedine is een van de 1200 minderjarigen die in de Jungle wonen, vaak zonder begeleiding. Bijna allemaal willen ze naar Groot-Brittannië; driehonderd van hen hebben daar al familieleden wonen. Zij zullen nog deze week de oversteek mogen maken na een akkoord tussen de Britten en de Fransen. Wat er met de andere kinderen gaat gebeuren, is onduidelijk. Een eenduidig plan is er nog niet.

Het migrantenkamp zorgde de laatste maanden voor onrust en overlast. Zo werden vrachtwagenchauffeurs door migranten bedreigd met messen en knuppels om zo te kunnen ‘meeliften’ naar de overkant. Er werd geprobeerd hun voertuigen en tot stilstand te brengen, door brandende voorwerpen op de weg te gooien. De Franse overheid wilde het kamp daarom zo snel mogelijk ontruimen, maar zegt nu de ontruiming uit te stellen totdat er een duidelijk plan van aanpak is voor de minderjarigen.

risico

Voor kinderen zonder familie in Groot-Brittannië zal een aparte procedure opgestart worden. Ook Ezzedine moet zich deze week laten registreren, om te laten bekijken of hij in aanmerking komt voor asiel. ‘Ik wil graag naar Engeland. Het is een mooi en veilig land. Maar ik heb geen idee of ze me toelaten. We moeten maar afwachten.’

Niemand in het kamp weet waar hij of zij aan toe is. De ene dag wordt gezegd dat de Jungle gesloopt wordt, de volgende dag lijkt dit plan van de baan.

‘Ik ben bang dat ze het kamp alsnog zullen ontruimen. Wat zal er dan met ons gebeuren?’, vraagt een 16-jarige huisgenoot van Ezzedine zich af. ­Humanitaire organisaties vrezen dat als er geen oplossing komt voor de minderjarigen, zij het risico lopen in handen van smokkelaars terecht te komen of dat ze gewoon verdwijnen. Mogelijk eindigen ze dan in de prostitutie of worden ze gedood voor hun organen.

drugs

Alaa Sadiq Sadiq (17) woont al een jaar in de Jungle. Hij komt uit Mosul, een Noord-Iraakse stad die in 2014 door de terreurgroep ISIS werd ingenomen.

Samen met zijn broer besloot hij te vluchten. ‘Leden van ISIS vermoordden zomaar mensen. In Mosul onthoofdden ze burgers. Wij wilden weg van ISIS, weg uit het Midden-Oosten. Zelfs in Turkije waren we bang dat er ISIS-leden rondliepen’, zegt hij in zijn houten onderkomen.

Het tweetal vluchtte van land naar land, totdat ze hoorden dat een oom Groot-Brittannië had bereikt. Ze besloten de gok te wagen, maar strandden in Calais. De broer van Alaa had nog wat geld over en wist via smokkelroutes toch Groot-Brittannië te bereiken. Alaa bleef achter, in de hoop later legaal te kunnen afreizen, in het kader van een gezinshereniging.

Het leven is gevaarlijk in het kamp, zegt Alaa, die zodra de zon onder gaat doodsangsten uitstaat. ‘Het grootste probleem hier is de maffia. Dat zijn voornamelijk Afghanen met een Europees paspoort. Ze halen in de nacht mensen uit hun tent en beginnen dan zomaar te slaan, vaak zonder reden. Ook wordt er veel in drugs gehandeld en zijn er iedere dag vechtpartijen tussen verschillende groepen, zoals Afghanen en Sudanezen.’

Vrijwilligersorganisaties zijn momenteel iedereen in het kamp aan het registreren. Ook Alaa heeft zich laten registreren. Iedere twee dagen vraagt hij hoe het ervoor staat, of hij al naar zijn familie in Engeland mag, maar tot nu toe is er niets bekend.

Op de vraag wat hij later wil gaan doen – misschien weer naar school gaan, of een baan zoeken – antwoordt Alaa dat hij dat nog niet weet. ‘Ik wil gewoon mijn broer en mijn oom zien. Dan pas kan ik tot rust komen.’

Please follow and like us:

8

20

20

20