The Holy Kebab IX: Een sms uit internetloos Damascus
Wat zou jij doen als je op een dag niemand meer kunt bereiken? Blijven bellen, whatsappen en e-mailen? Of gewoon doorgaan met je dagelijkse bezigheden en wachten op nieuws? Deze vragen spoken al twee dagen door Rawans hoofd. Ze mailt, belt en stuurt talloze sms’jes, maar een antwoord blijft achterwege.
Radiostilte. Akelige stilte. Syrië is al twee dagen van de buitenwereld afgesloten. Om de uren door te komen, praat ze met mij. Ja, de tijd gaat erg langzaam als je constant in spanning leeft en je familie in een oorlogsgebied woont.
Om de paar minuten struin ik het internet af, op zoek naar een teken van leven uit Damascus. Tot nu toe heeft mijn zoektocht weinig zin. Afgezien van wat geruchten is er geen nieuws uit Syrië.
,,Wil jij het Nederlandse journaal even voorlezen?’’ vraagt Rawan om half 5 ’s nachts tijdens een Skype-gesprek dat al drie uur duurt. Ik zoek een bericht van de NOS en vertaal het in een rap tempo. Het land is afgesloten van internet en er is praktisch geen telefoonverkeer mogelijk. Natuurlijk vertel ik niets nieuws. Rawan kijkt gespannen.
,,Oh wacht,’’ gaap ik en lees een Engels bericht voor. ,,De regering zegt dat de rebellen hier verantwoordelijk voor zijn. Die hebben het netwerk gesloopt. Een ander zegt weer dat er onderhoud gepleegd wordt.’’
,,Onderhoud? Gesloopt?! Onzin,’’ roept Rawan fel uit. ,,Ze zijn met iets bezig en willen niet dat de wereld meekijkt.’’ Met ‘ze’ bedoelt ze Al-Assad en zijn regime. Mijn Syrische vriendin gelooft niet dat de regering Syrië heeft afgesloten om de communicatie tussen de rebellenmilities te bemoeilijken. Dat hadden ze namelijk al lang kunnen doen. Nee, dit is groter, erger en enger.
,,Hebben ze geen satelliettelefoon?” vraag ik. Eerder las ik dat de rebellen deze gebruiken om te communiceren. Mijn vriendin begint te lachen. ,,Nou, nee. Als het leger daar achter komt, worden mijn ouders zonder pardon neergeschoten.”
Noura woont sinds een maand als vluchteling in Amerika nadat ze meerdere malen bedreigd werd door het regime. Ze liet haar familieleden en vriendenkring in Damascus achter. Normaal belt ze dagelijks om te vragen hoe het gaat. Nu kan dat niet. In plaats daarvan maakt ze zich zorgen. Een onrustige nacht volgt.
Tien uur later spreek ik haar weer. Ik heb er een volledige werkdag opzitten en zij heeft nieuws uit Damascus. Een bericht in de vorm van een ontsnapt sms’je, van haar zusje. De tekst was zowel geruststellend als verontrustend. De familie maakt het goed, maar Damascus ligt zwaar onder vuur. Overal gevechten en explosies, vooral in de buitenwijken en het noordoosten van Damascus. Weggaan kan niet. Ze zitten opgesloten. Letterlijk en virtueel.
Rawan stuurt wat terug, maar krijgt geen ontvangstbevestiging. Radiostilte. Het ergste van het ergste spookt door haar hoofd terwijl ze door de drukke straten van New York loopt. Ze loopt bijna door rood, maar wordt tegengehouden door een oplettende voorbijganger. Haar hoofd zit in Damascus.
,,Ik ben zo bang dat ik over een paar dagen te horen krijg dat de halve stad door Al-Assad is uitgemoord. Of dat de rebellen per ongeluk het huis van mijn ouders hebben opgeblazen. Die lui sporen namelijk niet,’’ zegt ze en neemt een trekje van haar sigaret. Door de telefoon hoor ik hoe ze de rook langzaam uitblaast.
Sommigen denken dat Damascus snel zal vallen, anderen denken dat er iets gruwelijks binnen de grenzen plaatsvindt. Het enige wat zo goed als vaststaat, is dat er hevige gevechten rondom het vliegveld zijn. Of misschien wel erger.
,,Wat denk jij, Brenda? Denk je dat er weer massaslachtingen plaatsvinden?’’ Ik schud mijn hoofd, adem diep in en kies mijn woorden zorgvuldig.
,,Dat zal niet gebeuren, Rawantie. Welke regering roeit haar eigen volk nou uit?’’ Maar mijn uitspraak is slechts hoopvol, slaat nergens op en al snel voel ik me schuldig. Ik heb zojuist de grootste leugen ooit verkondigd.
Rawan is een vriendin die ik in Koerdisch Irak ontmoet heb. Ze woonde in Damascus, Syrië, en vluchtte naar New York. De sfeerimpressies in het stuk zijn niet tot stand gekomen door mijn aanwezigheid in Syrië. Rawan heeft de situatie voor mij beschreven. Sinds de oorlog bellen we elkaar iedere dag. Dit verhaal is het vervolg op The Holy Kebab I tot en met VIII.
Leave a Reply